Το άγχος και η αβεβαιότητα κατά τη διάρκεια της covid-19 στα παιδιά

Το άγχος και η αβεβαιότητα κατά τη διάρκεια της covid-19 στα παιδιά

Οι επιπτώσεις της Covid 19 είναι φανερές στη ζωή μας τα τελευταία δύο χρόνια. Ο νέος κορονοϊός δεν άφησε ανεπηρέαστα τα παιδιά. Το άγχος και η αβεβαιότητα επηρεάζουν και πολλές φορές καταβάλουν τα παιδιά. Εν μέσο πανδημίας είναι φυσιολογικό κι αποδεκτό να αισθανόμαστε ανησυχία σε τόσο πρωτόγνωρες καταστάσεις.

Η απώλεια της ρουτίνας, η αποστασιοποίηση από τους φίλους και κυρίως από το σχολείο έκανε τα παιδιά να υποφέρουν.

Πολλές φορές θα λέγαμε πως τα παιδιά δεν εκφράζουν όσα νιώθουν (ανησυχία, αβεβαιότητα) λεκτικά αλλά επικοινωνούν όσα νιώθουν είτε με έμμεσες συμπεριφορές είτε έμμεσα στο σώμα τους.

Πολλοί γονείς κατά τη διάρκεια της πανδημίας μπορεί να παρατήρησαν κάποιες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές των παιδιών τους που συνήθιζαν να κάνουν κατά το παρελθόν, όπως νυχτερινή ενούρηση, η ενασχόληση με ένα συγκεκριμένο παιχνίδι για συναισθηματική ανακούφιση ή και το πιπίλισμα του δαχτύλου.

Η Παλινδρόμηση που βιώνουν τα παιδιά είναι φυσιολογική σε καταστάσεις κρίσεων, όπως αυτή της πανδημίας.

Οι γονείς καλό θα ήταν να παρακολουθούν την όρεξη στο φαγητό (απώλεια όρεξης ή αύξηση αυτής) ή τις μεταβολές στις διατροφικές συνήθειες κυρίως των παιδιών που βρίσκονται στην εφηβεία έτσι, ώστε να μπορέσουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους.

Όπως οι μεταβολές της όρεξης έτσι και οι διαταραχές ύπνου (αϋπνία ή εφιάλτες) εμφανίζονται συχνά σε ψυχοπιεστικές περιόδους όπως ήταν κι αυτή της καραντίνας και είναι ως ένα βαθμό μία φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού.

Τα παιδιά κατά τη διάρκεια κρίσιμων καταστάσεων πολλές φορές καταπατούν τα όρια που έχουν θέσει οι γονείς και εκφράζονται με επιθετικότητα, ευερεθιστότητα δηλαδή έντονο θυμό ή και έντονα κλάματα, απόσυρση και ενασχόληση με την τεχνολογία ή προσκόλληση σε έναν από τους δύο γονείς και μια γενικότερη αλλαγή στην συμπεριφορά και διάθεση τους, συμπεριφορές που είναι οικείες στις περισσότερες οικογένειες κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

Θα λέγαμε λοιπόν, πως οι μεταβολές της διάθεσης και συμπεριφοράς μπορεί να προκύπτουν από το έντονο άγχος, ανησυχία και στο άκουσμα καθημερινών θανάτων. Όλα τα παραπάνω κάνουν τα παιδιά να νιώθουν αβεβαιότητα για την υγεία τους, των σημαντικών άλλων γι αυτούς και τρόμο για την τυχόν απώλεια κάποιου δικού τους ανθρώπου.

Επιπλέον, συχνά αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη συγκέντρωση και κατά συνέπεια ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα ώστε να ανταπεξέλθουν στις σχολικές τους υποχρεώσεις.

Ακόμη λόγω του υψηλού τους φόβου αναφέρουν έντονους πονοκεφάλους σωματοποιώντας σε πολλές περιπτώσεις το άγος τους.

Σημαντικό λοιπόν είναι ο κάθε γονιός ξεχωριστά και όλοι μαζί σαν οικογένεια να ακούνε τα παιδιά τους και να το αφουγκράζονται τι θέλουν να τους πουν. Χρήσιμο θα ήταν οι γονείς να προσφέρουν διαβεβαιώσεις στα παιδιά τους (πως η πανδημία θα τελειώσει σιγά-σιγά κι όλα θα πάνε καλά), μία σταθερότητα και ασφάλεια που σίγουρα έχουν ανάγκη.

Ας μην ξεχνάμε πως αρκετά από τα παιδιά κυρίως δεν έχουν βρει ακόμη τι τους ηρεμεί ή τι τους αποφορτίζει ώστε να τα χρησιμοποιούν ως εργαλεία αυτορρύθμισης. Βέβαια θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε πως η ψυχική ανθεκτικότητα που κατέχουν τα παιδιά είναι μια καλή ευκαιρία να καλλιεργηθεί μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας.

Τέλος, η κάθε αλλαγή είναι φυσιολογική αρκεί να μην υπερβαίνει τα όρια της λειτουργικότητας των παιδιών και πάντοτε η αλλαγή στην καθημερινότητα θέλει το χρόνο της μέχρι να έρθει η προσαρμοστικότητα στην αλλαγή. Το τέλος της πανδημίας σύμφωνα με τους ειδικούς είναι κοντά…